Organizacion socio-política

Pobos de Galiza

Escultura decorativa

Escultura decorativa

Na zona sur das provincias de Ourense e Pontevedra localizáronse gran variedade de pezas arquitectónicas decoradas. Trátase de partes integrantes das casas castrexas. Os motivos decorativos, moi ricos e moi ben tallados, mostran certo parecido cos utilizados na orfebrería e, en menor medida, cos da cerámica. Entre a variedade de elementos encontrados destacan os xeométricos, o sogueado, a espiña de peixe, os entrelazos e os reticulados.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Esculturas de Animais

Esculturas de Animais

A diferencia doutras zonas peninsulares, en Galicia encontráronse poucos exemplos deste tipo, e as poucas que hai teñen formas vagas e indeterminadas. Entre estas escasas mostras encontramos por unha banda simples cabezas (toscas e moi esquemáticas) e por outro, figuracións de partes máis amplias do corpo, probablemente para ser colocadas na parede.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Esculturas Humanas

Esculturas Humanas

Destacan as esculturas de guerreiros e as cabezas. Os guerreiros son figuras de bulto redondo, é dicir, exentas, en posición de parada militar, ríxidas e que portan atributos militares (escudo, espada, puñal) e símbolos do seu estatus social (brazaletes, torques). O tamaño das esculturas varía, sendo nunhos casos inferior ó natural e noutros superior. O feito de que se esculpisen figuras coma éstas é unha proba do importante papel que nesta sociedade, en continuas loitas, desempeñou o grupo dos guerreiros. Ademáis das figuras xa comentadas, tamén se encontraron numerosas cabezas, unhas toscamente esculpidas e outras moi elaboradas. Poderían servir de mascarillas funerarias ou tamén ser representacións de divinidades ou de guerreiros.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

A Orfebrería

A gran variedade tipolóxica das pezas da xoiería castrexa xunto coa riqueza das técnicas empregadas, dos estilos e dos motivos decorativos converten á orfebrería na actividade artística máis importante desta cultura, así coma nun dos seus elementos máis peculiares.
A orfebrería castrexa galega posue unha serie de características particulares que a diferencian das realizadas noutras zonas, coma por exemplo: a abundancia, o uso do ouro, a gran cantidade deste nas pezas e a peculiaridade dalgunhas xoias. Sen embargo, é innegable a influencia das culturas castrexas do norte de Portugal e do occidente de Asturias, dos celtíberos da Meseta occidental e da orfebrería da zona sur da Península Ibérica (a través da cal chegan o noroeste influencias mediterráneas).
A variedade de xoias castrexas e considerable. Limitarémosnos a mencionar os tipos máis importantes: os colares ríxidos ou torques, as diademas, os amuletos, as arracadas, os colares articulados e os brazaletes.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Os brazaletes

Os brazaletes

Son un conxunto de adornos destinados a colocalos nos brazos, antebrazos ou muñecas. A utilización destas xoias constátase nas esculturas encontradas.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

As arrancadas

As arrancadas

Son unhas pezas pequenas e lixeiras, destinadas á ornamentación das orellas, que cumprirían hoxe a función dos pendentes. Estas pezas decoráronse, salvo excepcións, con motivos xeométricos e utilizando diversas técnicas, entre as que destacan as do repuxado, o estampado, a filigrana e o granulado.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Os Amuletos

Os Amuletos

Entre os hachazgos da cultura castrexa encóntranse unha serie de colgantes de metal decorados, con forma de reloxio de area ou de dobre machada (pouco abundantes ata a data) cuia posible utilidade descoñecemos. Ante as pegas para interpretar o seu significado, agrupáronse baixo o epígrafe de amuletos.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

As Diademas

As Diademas

E unha lámina de ouro, de forma máis ou menos rectangular e repleta de decoración. Os motivos son xeométricos nunhos casos e figurativos noutros, e a técnica empregada é o repuxado ou o estampillado. Parece ser que iban superpostas sobre algún tipo de material perecedeiro e colocadas na cabeza coma adorno. Os exemplares existentes son escasos e concéntranse no norte de Galicia. Destacan a Diadema de Bedoya, a de Ribadeo e a de Elviña.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Os Torques

Os Torques

Os torques son as xoias castrexas máis características debido ó gran número de hachazgos conservados. Trátase de colares ríxidos, na maior parte dos casos de ouro, formados por unha varilla de forma case circular rematada nunhas formas características. O peso medio destas pezas sitúase ó redor dos 500 gramos, ainda que hai torques excepcionais coma o Torques de Burela, que pesa mais de 1800 gramos. Parece ser que este tipo de xoia utilizábana os homes. Apareceron esculturas de guerreiros castrexos portando estos elementos. Podería tratarse pois de símbolos de estatus relacionados co mundo da guerra. A variedade de torques e das súas decoracións é inmensa. Con frecuencia utilizábanse os mesmos motivos que na escultura ou a cerámica. Establecéronse clasificacións tipolóxicas en función da decoración da varilla e dos remates.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Arte Castrexo

INTRODUCCIÓN

Actualmente consérvanse un gran número de pezas catalogadas coma castrexas. Sen embargo, non tódalas atribucións son correctas. A menudo, o simple feito de encontrares unha peza con características toscas era motivo suficiente para clasificala coma castrexa. Por elo foi preciso revisar o conxunto dos restos conservados e realizar estudios mais profundos.
No que respecta á etapa de formación desta cultura, soamente conservamos restos arquitectónicos -os castros- e unha cerámica pouco decorada; en cambio, no momento de pleno apoxeo obsérvase unha arquitectura monumental cunha certa estructuración urbanística, unha espléndida orfebrería, unha cerámica ricamente decorada e algunhas esculturas.

Fonte: http://www.corevia.com/~nissan/carte.htm

Castro de Santa Tegra

Castro de Santa Tegra

Descubriuse en 1913 o que chegou a ser un dos mais importantes xacementos arqueolóxicos de Galicia e no N.O. peninsular, conocido como Castro de Santa Tegra.
O mesmo ano do seu hachazgo creouse a sociedade "Pro Monte" , lograron rescatar da noite da historia o que debeu ser, nos séculos I A. de C. e I D. de C. un importante poboado prerromano.
O monte Santa Tegra, de 341 m. de altura, está situado na desembocadura do río Miño, dentro do termo municipal de A Guarda.
A partires dos 200 m. de altura se configura un gran poboado amurallado, de construccións circulares na sua gran maioría, con vestíbulos e dependencias anexas cuios oríxenes remóntanse á Idade de Bronce, 1900 anos A. de C. y que alcanza o seu esplendor nos primeiros anos do período Galaico-Romano, decaendo e pasando ó olvido a partires do século II da nosa era.
Paralelamente ó comezo das excavacións, a sociedade Pro Monte funda o Museo Arqueolóxico de Santa Tegra en 1914, recolléndose no mesmo, dende entonces, innumerables pezas de todo tipo que forman un conxunto de incalculable valor.

Plano da Citanía

http://www.aguarda.com/museo/castro/castro.htm

Castro de Castromao

Castro de Castromao

É propio da Idade de Ferro do noroeste peninsular, na etapa coñecida coma Cultura Castrexa. Estivo ocupado xa na época prerromana e sería abandoado no século II d.C. Presenta uns muros de contención pola parte superior, e unha muralla duns 485 m. de largo, na parte baixa. A superficie da zoa amurallada chegaría a 20.000 m. cadrados, e o eixe máximo do recinto defendido sería de 155 m. Nas sucesivas excavacions feitas no lugar, descubrieronse abundantes materias arqueolóxicos: cerámicas, moedas, útiles de ferro e bronce, así como distintos elementos ornamentais, que se poden admirar no Museo Arqueológico Provincial de Ourense.

Castro de San Cibrao de Las

Castro de San Cibrao de Las

Este é o castro máis impresionante de tódoslos que temos visitado. Os seus muros monumentales e a sua gran extensión, máis de 300 m de eixes, fan de Lansbrica, o xacemento castreño máis importante da Galicia actual. Polos estudios realizados nas excavaciones suponse que estivo habitado dende o s. I a.C. ata o s. IV d.C. ¨ É un castro profundamente romanizado. Nél apareceu un ara dedicada a Bandua Lansbricae que, ratificado polos textos medievais, permitenos coñecer o seu nome. Aparte atopáronse outras dous inscripcions, unha delas adicada a Xúpiter gravada nunha rocha da croa.

Castro de Elviña

CASTRO DE ELVIÑA

O Castro de Elviña está no Ayuntamiento de A Coruña, Esta situado nun istmo da bahía coruñesa, ten moi boa visibilidade do faro “Da Torre de Hércules”, Ademáis de converterse nun lugar ocupado durante o Bronce e o Ferro en adiante, aquí tivo lugar a chamada “Batalla de Elviña” durante a Guerra da Independencia contra Napoleón. Nesta contenda enfrontáronse as tropas francesas do Mariscal Soult e a artillería inglesa dirixida polo xeneral Sir John Moore, quen morre. Esta batalla demostra que sempre foi un lugar moi unido á historia da cidade de A Coruña. Hai quenes incluso queren identifica-la coa mencionada nas fontes clásicas dos escritores greco-latinos e algunhas crónicas medievais coma “Brigantium”. A súa cronoloxía non se aclarou todavía. Por analoxías con xacementos cercanos observase que os castros aparecen no Bronce Final s.VI a.n.e., o seu maior desenrolo dase na idade de Ferro, s.III a.n.e., sendo romanizados a partir do s. I

Castro Baroña

CASTRO DE BAROÑA

Este espectacular castro constitue un dos depósitos máis importantes da zona. Encuadrase no ámbito norte da Cultura Castreña. Situado nunha península, só se une a terra por un corto istmo de area onde están as primeiras defensas.
Encuentrase en Baroña (concello de Porto do Son) na Península de Punta do castro.
O poblado consta de dous grupos de vivendas circulares u ovaladas separadas por unha muralla escalonada con dirección este-oeste (perpendicular ao exterior). Da primeira zona ascendese á segunda por unhas escaleiras monumentais. Creese que orixinariamente, estivo habitado por algunha tribu celta dos presamarcos, mais tarde parece que foi romanizado e permaneceu habitado ata unha época moi tardía, tal vez ata a chegada dos suevos.

Fonte: www.wikipedia.org

Monte Do Castro

MONTE DO CASTRO

O Monte do Castro ocupa unha posición central en Vigo. Nas súas abas, e ata o mar, desenvolveuse a vila medieval e moderna. Este monte foi o lugar no que se ubicou o maior poboado castrexo do municipio. As diversas campañas de escavacións arqueolóxicas puxeron ó descuberto, principalemente na súa aba norte, un total de 45 construccións pertencentes a un período que vai dende o s. II-I a.C. ata o s. III d.C. Construccións que pertencen tanto ó hábitat prerromano (circulares) como o xa romanizado (cuadrangulares). A gran cantidade de pezas arqueolóxicas destas escavacións atópanse expostas nunha sala específica da área de arqueoloxía do Museo municipal de Castrelos.

Situación dos Castros en Galicia

"CASTROS DE GALICIA"

A Coruña:

Na provincia de A Coruña localízanse castros da época a.C entre eles:

Castro de Baroña
Castro de Elviña

Lugo:

Na provincia de Lugo atópanse castros nas vilas Villalba,Xove,Mondoñedo,Ribadeo...

Ourense:

Na provincia de Ourense o Castro máis antigo o encontramos preto de Carballiño trátase do Castro de san Cibrao de Las (séc. II a.C a séc II d.C) outro dos castros importantes atópase en Celanova "Castro de Castromao"

Pontevedra:

Na provincia de Pontevedra destacan os castros da cidade Olívica (Vigo) Castro do Monte do Castro e o Castro do Monte da Guía. Outro castro que destaca sería o Castro de Santa Tegra.

Fonte: www.wikipedia.org

Cultura Castrexa

A cultura castrexa:

Cultura protohistórica que vai desde finais da Idade do Bronce (s.IX ou VIII a.C.) ata o século I d.C. Durante a idade de ferro desenvolveuse en Galiza cultura castrexa, resulta da fusión entre elementos autóctonos da terra e costumes ou elementos culturais das xentes chegadas de Centroeuropa,Atlánticas e Mediterráneas os primeiros foron os celtas e daí a identificación popular e mítica que deu raíz ao Celtismo.

Fonte: Apuntamentos do profesor Eduardo Bragada.